بررسی محیط شهاب‌سنگ‌ با پرتاب مأموریت اکسپلورر- ۱۶ به فضا

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، ماهواره مأموریت اکسپلورر- ۱۶، استوانه‌ای شکل و در ابعاد ۶۱ در ۱۹۲ سانتی‌متر بود که با پرتاب‌کننده اسکات در چهار مرحله به مدار پرتاب شد. این ماهواره دومین سری از ماهواره‌های ریزشهاب‌سنگی محسوب می‌شد.

هدف این مأموریت به‌دست آوردن داده‌هایی درمورد محیط شهاب‌سنگ‌های نزدیک به زمین بود و تخمین دقیقی از احتمال نفوذ و تاثیر شهاب‌سنگ‌ها به ساختار فضاپیما‌ها ارائه می‌کرد.

این ماهواره هفت و نیم ماه فعالیت کرد و با عملکرد رضایت‌بخش خود به تمام اهداف مأموریت دست یافت.

ماهواره اکسپلورر- ۱۶ دارای چند آشکارساز نفوذ سلولی، ضربه، خازن و سلول سولفید کادمیوم بود که برای به‌دست آوردن اطلاعات در مورد اندازه، تعداد، توزیع و حرکت ذرات گردوغبار در محیط نزدیک به زمین کاربرد داشتند.

در این مأموریت پنج آزمایش‌ انجام شد که به شرح زیر هستند:

آزمایش آشکارساز میکروشهاب‌سنگ سلولی سولفید کادمیوم: این آشکارساز‌ها در انتهای محفظه استوانه‌ای ماهواره درست جلوتر از آنتن‌ها نصب شده بودند و شامل دو سلول سولفید کادمیوم بودند. هر سلول توسط یک ورقه میکرو نازک از پلاستیک پلیمری محافظت می‌شد. هنگامی که یک میکروشهاب سنگ سپر را سوراخ می‌کرد، نور را به سلول وارد و مقاومت سلول را تغییر می‌داد تا مقاومت به اندازه ریزشهاب‌سنگ کالیبره شود.

ردیاب میکروشهاب‌سنگ مسی: این آزمایش یکی از پنج آشکارساز میکروشهاب سنگ اکسپلورر- ۱۶ بود. ۴۶ شبکه سیمی متشکل از سیم‌های مسی، روی کارت‌های ملامینه مستطیلی نصب شده بودند تا برخورد ریزشهاب‌ها را اندازه بگیرند.

آشکارساز‌های شبکه‌ای میکروشهاب‌سنگ‌ها: شصت آشکارساز فویل‌سنج، هرکدام به شکل یک مثلث متساوی‌الاضلاع در اطراف ساختار پشتیبانی خودروی پرتاب مرحله چهارم نصب شد. در این آزمایش از شبکه‌های نازک با جنس طلای رسانا استفاده شد. روی سطح زیرین شبکه، سه ورقه فولادی ضد زنگ با ضخامت‌های متفاوت برای ثبت نفوذ ریزشهاب‌ها قرار گرفته بود. نتایج شش نفوذ را در ورق فولاد ضد زنگ ۲۵ میکرون و یک نفوذ در ورق فولاد ضد زنگ ۱۵۲ میکرون نشان می‌داد.

ردیاب میکروشهاب سنگ: در این آزمایش از آشکارساز ضربه پیزوالکتریک برای اندازه‌گیری تعداد ریزشهاب‌سنگ در محدوده حرکتی که داده‌های کمی وجود داشت، استفاده شد. آشکارساز دارای سه سطح حساسیت بود و داده‌ها را در طی هفت ماه و نیم به زمین ارسال کرد.

آشکارساز ریزشهاب‌سنگ سلولی تحت فشار: این دستگاه از سلول‌های تحت فشار به شکل نیم استوانه با دیواره‌های مس و بریلیوم برای ثبت ضربه‌های ریزشهاب‌سنگ استفاده می‌کرد. سلول‌ها حاوی گاز هلیوم بودند که تحت فشار نگه داشته می‌شدند. هنگامی که یک میکروشهاب سنگ، دیواره سلولی را سوراخ کرد، گاز را آزاد کرد و فشار را کاهش داد. این افت فشار یک مدار الکترونیکی را فعال و اطلاعات را به زمین منتقل کرد. نتایج نشان می‌داد که ۴۴ سوراخ روی دیوار ۲۵ میکرونی ایجاد شد. اما هیچ یک از حسگر‌های ۱۲۷ میکرونی سوراخ نشدند.